Nereden başlasam,nerden anlatsam bilemediğim bir hikayem var trajedik gibi görünen ama görünmeyenlerinde sukutu,sabretmeyi,alışmayı,olgunlaşmayı öğreten.. ve yaklaşık 7 senedir yaşarım onunla 7 kasım 2008 perşembe akşamına denk düşer tanışmamız daha 14 yaşındaydım bana ilk sen kansersin dediklerinde.. tepkisiz kaldığımı,boğazıma lokmaların dizildiğini hissetmiştim ilk olarak.. sonrasında ise hafta sonu oynanacak olan Galatasaray- Fenerbahçe maçını kaçıraçağım için üzülüyordum işte.. maçı her zamanki gibi Biz kaybetmiştik 4-0.. kanserin ilk etkisini böyle atmıştım üstümden v.s.. aradan zaman geçti.. günler birbirini devirdi.. tanımaya başladım hastalığımı.. ve ben onu tanıdıkça daha az korkar oldum ondan.. evet güçlüydü.. evet öldürüyordu,evet saçları döküyor,hayatı alt üst ediyordu lakin bu sefer sert bir kayaya çarpmıştı.. bu sefer yenemeyecekti beni.. yenemedi.. gitti.. Yediremedi kendine.. 7 ağustos 2012 de geri geldi.. daha da korkuttu bu sefer lakin yine yenemedi vesselam :) onun acıları, bizim ise acılara direnişimiz bitmiyor idi yine yenemedi :) Bugün hastalığımın 7. ilik naklimin 3.senesindeyim ve çok şükür iyiyim :) bu sureç elbette buradan anlattığım kadar kolay geçmedi.. biraz daha detaya inmem gerekirse 14 yaşında normal insanlar ( yaşıtlarım ) liseye başlarken ben hastanede yatıyordum 18 yaşlarını yaşıtlarım unutulmaz anılar ile kutlarken,hastane köşesinde kutladım hep bir kız çocuğum olsun istedim mesela ama 17 yaşında asla bir çocuk sahibi olamayacağımı 19 yaşında ise askere gidemeyeceğimi öğrendim yine 19 yaşında üniversite için dershaneye kayıt yaptırdığımda dershaneye devam edemeyeceğimi öğrendim 20 yaşına geldiğimde üniversite için başka bir şehire gidemeyeceğimi öğrendim üniversite sınavlarına yeri geldi hastaneden çıkarak gittim üniversiteye başladım yaşadığım yan etkiler sonucunda dondurmak durumunda kaldım.. Bu yaşadıklarım yeri geldi beni çok yıprattı,yeri geldi çok ağlattı fakat hiç biri evet hiç biri beni yaşamaktan alıkoyamadı.. bakmayın bunları böyle süslü püslü anlattığıma bu tür şeyleri yaşayan binlerce insan var ve bende onlardan sadece biriyim Bu hastalığın bana öğrettiği en önemli şeylerden biride sabretmenin, ve elinde olan en temel şeylerin kıymetini bilmekti.. Yürümek mesela,yemek yemek, tuvalete çıkmak,tek başına duş alabilmek, nefes almak.. acıktığını hissetmek.. yorulmak.. bir insan bunları hissedebiliyorsa eğer zaten pek çok şeye sahiptir ve kıymetini bilmelidir.. Benim hikayem bu kadar ben kanseri yaşadım,yaşamaya devam ediyorum lakin bir şeyi biliyorum :) evet bir gün öleceğim lakin ölümüm kanserden olmayacak :) ona asla teslim olmayacağım.. sizde olmayın.. ve kanserle mücadele etmekten korkmayın :) siz ona tepki gösterdikçe aranızda ki savaş daha centilmen oluyor :) ve unutmayın kanser kendine direnmeyen insanları hiç sevmiyor